Ode aan mijn scriptie-begeleider Carel Blotkamp

Carel Blotkamp, professor, kunsthistoricus, kunstcriticus, kunstenaar

column nr 273 dd 15 -10-2013

Of het wel/niet te maken heeft met het drieluik van Piet Mondriaan, al langer lag het plan iets te schrijven over  Carel Blotkamp als kunstenaar. Dat mag tevens als hommage opgevat worden aan zijn adres vanwege de gedegen scriptie die onder zijn leiding het levenslicht zag en handelde om de Joodse kunst bij Jozef Israëls. Eigenlijk ook een buitengewoon actueel thema omdat na de Shoah dit volk een bijzondere plaats inneemt in onze samenleving. Immers met wat voor recht, had iemand, had een volk het recht om een heel volksdeel uit te moorden. We dwalen af. In de regiokrant van vanmorgen stond een artikel over Elly Doolaard-Kroon die in de Noordelijk bollenstreek veel bloemtaferelen schildert en die in haar galerie exposeert. Nu kan je daar voor een paar tientjes een stuk verwerven in een soort huurkoop. Laat ik mijn vooroordeel voor wat dat is, omdat ik haar werk niet op mijn netvlies heb staan, maar dergelijke verkooptechnieken komen mij persoonlijk te geforceerd over, temeer als bekend is dat bijvoorbeeld de schilder van mijn scriptie-onderwerp t.w. Jozef Israëls  vanaf de ezel zijn werk verkocht en niets aan pr hoefde te doen, vanwege de hoge kwaliteit. 

De werken van Carel Blotkamp zijn landelijk niet bekend. Sven Lutticken schreef in het boekwerkje For the one and for the many, "toen  Carel Blotkamp kunst begon te maken gebeurde dat echter buiten de openbaarheid: hij was ingevoerd in het circuit van galeries en musea, maar in een andere hoedanigheid van dan die van kunstenaar. Met die VOOR- werken  heeft hij in zekere zin een alternatieve markt voor zich gecreëerd , een markt die eigenlijk geen markt is, maar is gebaseerd op persoonlijke relaties."

Zo is het kunstenaarschap van Carel Blotkamp begonnen en soms was een grafisch ontwerp van hem te bewonderen in Kunstlicht, het kunsthistorisch magazine van de VU, waar zijn leerling Jos ten Berge eindredacteur is. Het werk van de heer Blotkamp onderscheidt zich verder onder meer in de teksten die hij aan zijn kunstzinnige creaties toevoegt op het werk zelf. Een indruk van zijn werk treft U hieraan.

En mevrouw Doolaard-Kroon dan ? Als je het mij vraagt, dient goede kunst zichzelf aan en hoeft er geen geforceerde verkoop mee gepaard te gaan. Jan Makkes uit Santpoort was daar ook sterk in en bracht zijn werk bij machthebbers en vooraanstaande personen. Ja zelfs ging hij met je mee of in je woning te gaan aanwijzen waar zijn werk diende te hangen, als je iets bij hem had gekocht.

Nee, dan maar de bescheiden presentatie van professor Carel Blotkamp. De geschiedenis gaat uitwijzen of hij tussen Lataster, Armando, Willem de Kooning, Van Koningsbruggen, Peter Struyken, een plaats zal verwerven. De toekomst zal het uitwijzen.

Geniet, wees creatief, zing, maak muziek, wandel, sport, blijf gezond en wees een prettig medemens voor allen met wie je in relatie leeft. Met respect en liefde.

Kunstboeken, lezingen, taxaties, essays, teksten etc. j.j.jong @quicknet.nl

drs jjj artes admirans

Tachtigjarige zus Miep met een iconen-expositie

Tachtigjarige zus Miep met een iconen-expositie

Iconen schilderen eist veel discipline van schilders

column nr 271 dd 19 september 2013

Tijdens de werkcolleges kunsttechnologie  voor mijn bachelor verzocht de docente Helen Westgeest die ook op de universiteit Leiden doceerde ons om met de dooier van eieren temperaverf aan te maken. Wie kan er goed eieren stukslaan, vroeg zij aan de aanwezige dames? Die waren er wel en zo konden wij aan de slag.

Al eerder publiceerde ik een column inzake deze techniek en de wonderschone iconen die zo door de eeuwen zijn ontstaan.

Deze inleiding past geheel bij het persbericht dat ik voor de media maakte inzake de expositie van mijn zus hier in de parochiekerk van ons dorp.

Hier een voorbeeld van een van haar iconen




Dan krijg je technisch een probleempje omdat je wel een afbeelding uit het bestand kunt halen, maar niet het persbericht wat ik maakte voor de diverse media. Dat bericht zal ik dus nu maar in het kort neerzetten. Zij heeft in de Martinuskerk van de dorpskerk van 't Veld een 40 tal iconen staan. Meestens afbeeldingen van de Christus figuur als Christus pantocrator of andere benamingen. Ook vele afbeeldingen van de Moeder Gods zijn in die sfeervolle parochiekerk te bewonderen. Zelf kreeg ik van haar bij bijzondere persoonlijke gebeurtenissen een icoon. De christus icoon is ingezegend door een priester-monnik van de abdij van Egmond, waar mijn zus toen een studieweek :iconenschilderen had.gevolgd. Bij deze inzegening was ik eveneens aanwezig en vond het een indrukwekkende plechtigheid. De daar aanwezige iconen werden gezegend met water en toegezwaaid met wierook om de bijzondere status van deze kunstwerkjes te benadrukken.
Veel van haar iconen hebben een bijbels onderwerp, maar ook iconen van heiligen zoals van St. Nicolaas en St. Joris zijn op haar expositie te vinden.
Haar slechthorendheid bracht haar tot deze vorm van kunst. Zij was voor het schilderen een goede dwaasfluitspeelster in tal van muziekgezelschappen waaronder het Noordhollands Ouderenorkest, waar zij haar partij prima kon vertolken. Dat zij in deze bijzondere vorm van schilderen zoveel succes zou krijgen, zal ze zelf ook niet hebben kunnen bevroeden. Enige tijd terug exposeerde zij in het Stedelijk Museum van Vianen op uitnodiging waaronder zij onder de beste honderd iconenschilders van Nederland werd gerekend. 
Tussen haar fraaie schilderijen heeft zij een tekst staan die haar typeert als persoon en als kunstenares:
" Met mijn iconen vertel ik het oude verhaal. Ik maak dus niets nieuws, geen exacte kopieën of vervalsingen, maar ik zet een oude traditie voort, die ik volg, voorzover me dat mogelijk is"
Dat typeert haar, maar ook alle andere iconenschilders. Zij is eigenlijk op zoek naar een plek waar zij haar werk permanent kan exposeren, maar dergelijke locaties zijn altijd moeilijk te vinden.
Als U een kijkje wilt nemen : adres parochiekerk St. Martinus te 't Veld, Rijdersstraat 107, 
Open zaterdagavond na de viering van 19.00 en altijd op zondag van 11.00 tot 13.00 uur
De toegang is gratis en rolstoelvriendelijk
Geniet dus van deze kunst, blijf actief, zing, schrijf, boetseer, tuinier, pak de fiets en trek erop uit, wees een prettig medemens en staar jezelf  niet blind op onze slechte economische situatie welke we allen gaan voelen in onze portemonnee.
Kunstboeken, lezingen, essays, rondleidingen, dan kan als u met een goed onderwerp komt 
j.j.jong@quicknet.nl
drs jjj, artes admirans

Portretschilderen : een bijzondere vaardigheid

Portretten : voorlopers van de fotografie

column nr 269 dd 5 september 2013

Onlangs bij een bezoek aan de Bataviawerf te Lelystad werd ook gekeken bij de houtsnijderij. De boegbeelden van die VOC schepen hadden een sprietstuk aan de boeg waar vaak een afbeelding van een woeste zeeman aan het uiteinde was bevestigd als afschriksymbool voor allerlei gespuis en piraterij die het op het veroveren van het schip gemunt hadden.

Als je dan ook nog eens langs een straatmarkt komt en er het beroemde boek van Bob Haak ligt voor drie euro, dan kan je niet nalaten om dat mee te nemen. Ook al heb je het boek al, hier ging het om de eerste editie( 1969) waar de kunstafbeeldingen nog losgeplakt in het boek zitten. Het boek staat keurig naast de latere editie( 1990)  en is weer een aanwinst voor de verzameling. De oud papier prijs zal misschien wel meer dan drie euro bedragen maar het gaat natuurlijk om een Rembrandt boek van een groot Rembrandt kenner.  

Tijdens mijn studie aan de VU (  2000-2007) waren we uitgenodigd voor een vernissage in het huidige Amsterdam Museum waar in 2002 een expositie was van 'Ämsterdammers geportretteerd."  Bij de opening van de expositie was Bob Haak als oud directeur van dit museum aanwezig. Verder ook de wethouder van cultuur Huffnagels, die als politicus verder in Den Haag nog furore maakte, maar nu de politiek de rug heeft toegekeerd. Een van de VU docenten - Jan Baptist Bedaux- schreef in de catalogus een artikel en dat was de reden waarom hij zijn studenten had uitgenodigd voor deze opening.

Portretten schilderen is een apart vak. Wat daar allemaal hing was van ongekende grote klasse. Docent Bedaux was een specialist op het gebied van kinderportretten waarover hij diverse lezingen gaf, maar in dit artikel doet hij zaken uit de doeken als het gaat om de portretkunst van Rembrandt.

In het.artikel zet hij uitvoerig uiteen hoe groot de kennis van de beroemde Rembrandt inzake portretten was aan de hand van al een even grote Rembrandt  kenner Ernst van de Wetering. Deze vergeleek de stijl van Rembrandt met een andere portrettist :Nicolaas Eliaszoon Pickenoy ( 1590-1654) Interessant in deze is dat Bedaux colleges gaf over de vroegere kunstperioden, maar zelf blijkbaar veel studie maakte van de werken van Rembrandt.

"Daar waar Pickenoy  met grote aandacht elk detail van het gezicht helder en en scherp modelleert , zelfs overtuigender dan Rembrandt, is de penseelvoering van de laatste veel losser en vluchtiger en zijn scherpe contouren en binnentekening door hem vermeden.

[....}  Men hoeft slechts  naar de glimlachjes in het oog te kijken en de verdwaalde glanslichtjes op de vettige wal van de oogwal en de onderlip te kijken  om te zien hoe hij alle receptmatigheid in het gebruik van illusionistische middelen, de vluchtigheid, bijna toevalligheid van dergelijke effecten bij hem de nadruk krijgt.'

Ik laat U hier de twee portretten zien, maar deze fijne nuances kunt U natuurlijk alleen maar waarnemen als U bovenop het schilderij staat en dat doet Ernst v.d. Wetering altijd.. Dat lukt ons niet, maar U kunt wel verschil in stijl zien bij de portretten

De beroemde literator wijlen Kees Fens, die over een prachtige schrijfstijl beschikte, schreef in de Volkskrant op 23 januari 2003 over deze expositie:  Honderden Amsterdammers hangen er, zij hadden het geld, de voornaamheid of de stand om voor al dan niet voor een bekende schilder te poseren  en zich voor hun nakomelingen zichtbaar te houden en zo hun invloed te kunnen uitoefenen. De mooiste koppen komen uit de zeventiende eeuw die van de eerste of tweede generatie van rijk en belangrijk geworden Amsterdammers. Zij hebben vaak de trekken  van het harde werken op het gezicht."

Het waren portretten van de Bickers, van de Hasselaars en van Six. Beroemde Amsterdammers die het 

gemaakt hadden.

De EO zendt al jaren het program uit Sterren op het doek. Drie kunstschilders worden uitgenodigd om een portret van een BNer te maken. Deze BNer mag later zelf kiezen welk portret mee naar huis genomen mag worden. De twee andere portretten worden geveild voor een goed doel. Het program wil de kijker in de waan laten dat het portret tijdens de poseersessie wordt gecreëerd. Niets is minder waar. De drie kunstschilders nemen na afloop tal van foto's van betrokkene en thuis in het atelier wordt er eindeloos gewikt en gewogen, geschilderd en weer weggeveegd, totdat de essentie van betreffende persoon op het doek staat en gelijkt op diegene voor wie zij stonden te schilderen.

Als U dit thema interessant vindt, verzoek ik U mij dat te mailen, omdat ik dan verder het thema ga uitdiepen en met wie de portretkunst van Jozef Israëls wil behandelen. Dat was een wezenlijk onderdeel van mijn eindscriptie op de VU, waarmede ik mijn titel binnensleepte.
Geniet, leef, wees creatief en weet muziek en kunst op de juiste wijze te waarderen.
Kunstboeken, lezingen, columns, essays, rondleidingen  j.j.jong@quicknet.nl
drs jjj, artes admirans

Identiteit van mensen herkenbaar in hun creativeit: Edvard Munch en de paardenkuur

Identiteit van mensen herkenbaar in hun creativeit: Edvard Munch en de paardenkuur: Edvard Munch en zijn bijzondere talent column nr 268 dd 28 augustus 2013 Bij de mededeling aan mensen die je ontmoet dat je in 2007 o...

Edvard Munch en de paardenkuur

Edvard Munch en zijn bijzondere talent

column nr 268 dd 28 augustus 2013

Bij de mededeling aan mensen die je ontmoet dat je in 2007 op latere leeftijd afgestudeerd bent als kunsthistoricus, is de eerste vraag die gesteld wordt :"Doe je er nog wat meer"  Ja, zeg ik dan, ik heb me als opdracht gesteld elke week een column over kunst te schrijven op Internet. Was dat eerst op www.come2me.nl en later op www.jenda.nl, nu is dat op www.blogger.com. De anonieme lezer(es) waardeert dat omdat de statistieken steeds getallen van belangstellenden geven die mij ertoe aanzetten op de ingeslagen weg voort te gaan. Op www.blogger.com hebben maar liefst 1633 mensen een van mijn columns gelezen en dat is een respectabel publiek. Hartelijk dank daarvoor.

De kop van deze column doet U natuurlijk meteen denken aan het gestolen schilderij van 'De schreeuw" uit het museum in Oslo. Met dat werk is Munch is beroemd geworden. Waarom deze column? Simpelweg omdat Museum Kranenburgh in Bergen NH een prachtig boek in de aanbieding had, dat mij zo intrigeerde dat ik het kocht en nagenoeg in enen heb doorgespit omdat er bijzondere interessante feiten in stonden inzake zijn methode van werken en dat is altijd boeiend. 

Natuurlijk behoort de Noorse schilder Munch tot de high lights van de moderne kunstgeschiedenis. E.H Gombrich in zijn beroemde boek : eeuwige schoonheid ( kan het U aanbevelen). Op pagina 564 en 565 probeert Gombrich de litho van de schreeuw ( 1895)  te duiden : " Het moet uitdrukken hoe een plotselinge opwinding alle indrukken van onze zintuigen verandert. Alle lijnen schijnen toe te lopen op het ene brandpunt van deze prent- het schreeuwende hoofd. Het lijkt alsof de hele omgeving deel had aan de doodsangst en hartstocht van het schreeuwen.{ ...............} er moet iets verschrikkelijks zijn gebeurd  en de prent werkt nog onrustbarender, omdat wij nimmer zullen weten wat die schreeuw betekent.

Ja, kunsthistorici willen nu eenmaal graag het naadje van de kous weten om een werk te kunnen duiden en dat maakt de kunst op deze wijze buitengewoon boeiend.

Maar wat is nou die paardenkuur van Munch? Het is maar een benaming, maar het slaat op de wijze waarop hij met schilderijen in de weer was  Hij takelde ze toe, kerfde in de verf en liet ze dan een tijd buiten liggen in weer en wind. Citaat : "Met de paardenkuur integreert niet alleen het toeval, maar ook het natuurlijke verval als scheppende component in zijn werkproces en verwijst voorts al vooruit naar kunstenaars als Anselm Kiefer, Dieter Roth en Joseph Beuys met hun processuele vervalwerken uit de tweede helft van de 20e eeuw.[ .......]  Daar ik niet genoeg talent heb, werk ik met hulpkrachten samen. Dat zijn de tijd, de regen en de wind. Ik stel de schilderijen bloot aan de weersomstandigheden en hoop op veranderingen. Al na een nacht heeft een werk een eigen leven gekregen Ze veranderen in een nacht tijd. 

Een bijzondere methode, maar origineel. Hierbij treft u aan een afbeelding van het schilderij Het zieke kind.
( 1885/1886) Nasjonalmuseet for kunst, Oslo. De foto lijkt wel iets van verwering te laten zien, maar je zult dat ter plekke moeten beoordelen en wanneer U in Oslo bent, is het de moeite waard dit te doen aan de gegevens van deze column. Critici vonden het werk onaf en zelfs geklieder. Een ander aspect van Edvard Munch is zijn bekendheid in brede kunstkringen en dat had te maken dat hij lang in Parijs en Berlijn werkte. Veel Europese musea bezitten werk van hem als vertegenwoordiger van de Europese Avant-garde. 
Voor de goede orde: gegevens van deze column komen uit de catalogus Edvard Munch, uitgegeven bij gelegenheid van een expositie in de Kunsthal te Rotterdam 2010.
Geniet van deze column, van kunst in de meest brede zin van het woord, van mooie muziek. Wees creatief, actief, wandel, fiets, leef, heb lief en wees een positief mens voor je omgeving.
Kunstboeken, lezingen, essays, rondleidingen etc. j.j.jong@quicknet.nl

drs jjj artes admirans

Het realisme van Jan Sluyters

Het werk van Jan Sluijters getuigt van grote levenslust

column nr 265 dd 17 juli 2013

Je wordt er niet vrolijk van als de moeder van de Roemeense gangsters een negental schilderijen van de Kunsthal in de fik heeft gestoken. Uit het oogpunt van haar moederrol is het wel te begrijpen, maar van de andere kant toont het ook weer eens aan, hoe betrekkelijk beroemdheid is en in de kunstwereld telt al van oudsher dat "Alles van waarde, kwetsbaar".  De vorige column duidde al dat veel kunst beslist geen eeuwigheidswaarde heeft. Dan gaan er veel weken over heen en dan ineens meldt de pers weer, dat die moeder inzake dat verbranden van die schilderijen alles ontkent. Ja, is de pers dan sensatie aan het scheppen? En waar zijn dan die schilderijen ????

Jan de Vries schreef een essay voor de kunstcatalogus van de Jan Sluijters expositie enige tijd terug in Singer Laren. De persoon Jan de Vries is voor mij een onbekende . Is hij historicus, kunsthistoricus, connaisseur.U mag het mij melden op j.j.jong@quicknet.nl

Hij schreef in zijn essay enkele markante zaken in zijn visie op zijn bloeiperiode 1925-1957: Sluijters; retour a l "ordre- past in het algemeen kunsthistorische beeld van de jaren twintig. In heel Europa maken de vele stromingen van voor de Eerste Wereldoorlog plaats voor een nieuw realisme, waarin alleen nog sporen van de vroegere vormexperimenten bewaard zijn gebleven m.a.w. een terugkeer tot het bezonken realisme, waarin de schilder al het experimentele schijnt te hebben vaarwel gezegd om in een diepere vrijheid de grootste tragedies van de Hollandsche schilderkunst tot nieuw leven te wekken"

Ja, Sluijters laat niets gelegen liggen aan het surrealisme, futurisme, kubisme, dadaisme , cobra, maar schildert meer en meer naar de realiteit, naar wat hij waarneemt en ziet.

In 1931 liet Jan Sluijters zich in een interview ontvallen : het gaat in de schilderkunst om de verdeeling van de vlakken en lijnen, en wanneer het surrealisme evenals futurisme, uiting tracht te geven aan dat wat de kunstenaar in zijn onderbewustzijn  voelt, dan acht ik dat alleen aanvaardbaar, wanneer hij inderdaad die gevoelens als schilder behandelt "

Hier zegt hij dus dat deze stromingen persoonlijke ontboezemingen zijn, terwijl van de andere kant men werkte vanuit een bepaald manifest.

Tenslotte nog de laatste quote: de kunsthistoricus Henri Focillon :Je zou kunnen zeggen, dat in zijn borst twee zielen leven, die van de virtuoos en die van de dichter en het zou jammer zijn, als de eerste het van de tweede won, want de eerste is minder van kwaliteit. 

Dat is een standpunt vanuit de kunstkritiek. Toch ben ik geneigd voor zijn virtuositeit te kiezen aan de hand van de volgende portretten: 1. Staphorster boerin 2. Artieste 3. Tonia Stieltjes, 4. Kardinaal van Rossum

5. Meisje met pop 6. Neger met  bolhoed 7, Carel van Lier 8.W. de Sitter, 9. Willem Mengelberg 10. Greet Sluijters van Coten. 

Al deze gelukte weergaven van mensen doet me sterk denken aan het laatste hoofdstuk van mijn scriptie :de joodse kunst bij Jozef Israëls. Israëls beheerste dat onderdeel ook bovenmate.

Geniet, leef, weer een aimabel mens en ook een Medemens  Kunstboeken, lezingen, essays, rondleidingen j.j.jong@quicknet.nl

Alle goeds voor elke lezer

drsjjjong, artes admirans

Jan Sluyters, een kunstschilder van formaat

Iedere kunsthistoricus heeft zo zijn eigen voorkeuren.

Column nr 264 dd 13 juli 2013

Alles wat aan het internet of magazine is toevertrouwd of het nu over kunst gaat of over sport, is vluchtig. De lezer neemt het tot zich en op het internet verdwijnt het achter de horizon of het magazine of krant komt bij het oud papier. We discussieerden op de VU een keer over de houdbaarheid van kunst. Ja, sommige vormen zoals bijvoorbeeld de performance of tijdelijke zandsculpturen zijn maar een kort leven beschoren. Uniek is feitelijk dat we schilderijen en beelden hebben die talloze eeuwen oud zijn.

Olieverf en paneel en doek zijn instrumenten om creaties lang te laten voortbestaan. Van tijd tot tijd dient er wel onderhoud gepleegd te worden zoals bijvoorbeeld aan de Nachtwacht, Gezicht op Delft van Johannes Vermeer of het melkmeisje, maar dan kunnen die werken er weer een halve eeuw tegen aan.

Niet zo'n grote meester, maar wel een kunstschilder van groot formaat, was Jan Sluijters  ( 1881-1957). Een overzichtstentoonstelling in Singer Laren ( 2011-2012) liet zijn veelzijdige talent zien en vanaf die tijd prijkt er in mij studeerkamer een groot portret van Greet van Coten dat hij in 1912 schilderde. Dat schilderij bestaat niet meer. Het was uitgeleend aan een museum op een Duits waddeneiland en viel ten prooi aan een verwoestende brand. Eerder in deze column hadden we het toch over houdbaarheid en duur van kunst ?! Gelukkig is veel van zijn werk wel bewaard gebleven. Greet van Coten was zijn vrouw die  portretteerde met een grote zwarte hoed . Zij was veel in zijn atelier op de 4e verdieping aan het Olympiaplein 79 II-III te vinden om met Jan mee te denken en kritiek op zijn werk te leveren. Dat wilde de kunstschilder graag. In een strak regiem van 's ochtends negen tot 's middags vijf werkte hij aan zijn schilderijen. Dat was het tijd om de soos van Arti et Amicitiae op te zoeken om te kaarten of te biljarten en met de andere kunstenaars te converseren. De expositie die ik in 2012 in Laren met een collega bezocht ,ligt nog steeds vers in mijn herinnering vanwege de prachtige portretten van een Staphorster meisjes, Kardinaal van Rossum in zjn prachtige kardinaalgewaad en van Salomon Beffe en van de lezende vrouw, maar dat is onmiskenbaar zijn vrouw/ vriendin Greetje van Coten geweest. Even verrassend vond ik zijn landschappen en bosgezicht

De portretten van Willem Mengelberg, componist/dirigent en van prof. W. de Sitter, geven aan dat hij die discipline buitengewoon goed beheerste. Sluijters is in de kunstgeschiedenis wellicht wat onderbelicht gebleven. Deze column tracht hier wat aan te veranderen. Veel kunt u zien en lezen in het fraaie boek 

Jan Sluijters ( 1881-1957) uitgeverij Toth Bussum, uitgave Singer Laren, geschreven door kunstkenners als Jacqueline de Raad, Emke Raassen-Kruimel, Jan de Vries, Mieke van der Wal en Louise Wijnberg.

Kunstboeken? een gedeelte kunt u aantreffen a.s. donderdag 18 juli a.s. op de verzamelaarsmarkt op de Nieuwstraat in Schagen.Voor lezingen, rondleidingen, essays, taxaties j.j.jong@quicknet.nl

Geniet, leef, zing, dans, wees creatief en wees een prettig medemens.

drs jjj, artes admirans

Opmerkelijk veel mensen actief met pen en penseel

Veel vrije tijdsbesteding in de beeldende creatieve vakken

column nr 263 dd 8 juli 2013

Het is in de kunst als net met sportbeoefening. Na veel gezwoeg en geploeter met steeds een doel voor ogen, slaat op een bepaald moment zomaar het succes toe. Je zag het bij Vincent van Gogh, bij Gustave Courbet, zijn voorganger, later bij Mondriaan en ook bij een schilder waarover in deze kolommen al diverse keren is geschreven: bij streekgenoot Dirk Breed. In diverse lezingen is hij voor het voetlicht gehaald en het blijkt dat zelfs mensen die dan zijn begonnen te schilderen en al iets in hun cursus hebben meegekregen van kunstgeschiedenis, regionaal, landelijk, Europees  dat deze regionale Westfriese schilder onbekend is. In museum OpZeeland te Kolhorn is een fraaie overzichtstentoonstelling van hem te zien. Enige biografische gegevens van Dirk Breed volgen hier : geboren in 1920 te Kolhorn en overleden in 2004 te Waverveen. Opleiding aan de Rijksacademie van Amsterdam. Daar leerde hij het vak van Prof. G.V.A. Roling, Heinrich Campendonk en Jaap Min. Hij exposeerde in 1964 in gemeentehuis van Bloemendaal, in 1965 en 1972 in Stedelijk Museum te Alkmaar en in 1985 in het Stedelijk te Amsterdam. en in 1997 in Westfries Museum te Hoorn en Museum Flehite te Amersfoort. In de lezing is zijn stijl omschreven als figuratief, neo kubistisch. Zijn kleurgebruik buitengewoon uitdagend, blauw en groen, naast soms rozerood.
Op de Zijper kunstroute  fietstocht troffen we een bescheiden ateliertje, waar een aantal dames hun werk lieten zien. Als je mensen die naar moderne kunst in de open ruimte uitnodigt om buiten de organisatie om te laten zien wat je al hebt gepresteerd na een aantal jaren, ben je op de goede weg. Een van de dames had tekentalent en was in staat redelijke portretten op het papier te zetten. Voor de rest was het schilderwerk miniem en valt er nog veel te doen voor de docent. 
Andere plaatselijke coryfeeën vind je in Kunst in Schagen. Met name moet je dan Tiny Bok, Arno Heiligenberg, Kerre de Graaf en Jolanda Germann noemen. Maar deze expressievelingen zijn alweer wat jaren bezig en oogsten al het nodige succes en in tegenstelling tot dat groepje aan de Grote Sloot dat schoorvoetend de eerste schreden zetten.
Kunstboeken, lezingen, essays, taxaties, rondleidingen j.j.jong@quicknet.nl
Geniet, leef, wees actief, zing, schilder, maak muziek, wees een aardig medemens
drs jjj artes admirans

Twee exposities in 1 weekend

Van Alkmaar naar Schagen: in het spoor van creatieve mensen

column nr 262 dd 28 juni 2013

Al weer wat maanden terug werd het atelier van mijn jongste zoon Ferry verhuisd van de Kunststelling aan de Laat in Alkmaar naar de  Bergerweg waar hij met vijf andere kunstenaars het kunstenaarscollectief D.A.K. de Alkmaarse Kunstenaars vormt. D.A.K. slaat tevens op de zolderruimte onder het dak van de voormalige Handelsschool, die allang gesloten is. Het pand is van de woningbouw, die er studenten in huisvest en andere maatschappelijke instellingen, waaronder dus dit kunstenaarscollectief.
Buiten zijn vak van goud-zilver-edelsmid heeft zoonlief zich gemanifesteerd als conceptueel kunstenaar en heeft onder meer meegedaan met Projekt 072 aan de Koelmalaan. Zijn staketsel van houten latten en andere frames had hij benoemd als vlucht 072 en de kunstcritici waren lovend over het werk en dat gaf hem toegang tot de Schoorlse kunstweek in 2012, waar hij een al even spannend werk maakte in de voormalige dancing "Alta Mira".  Ferry liet werk zien dat hij al eens eerder in Amsterdam had laten zien. Een handgranaat, een artistiek pistool en deze keer een fraaie bloem op een klein voetstuk. 
De zolderruimte is over zes segmenten verdeeld, terwijl Ferry nog een aparte ruimte heeft voor zijn goud en zilversmeden. Daar staan zijn machines als kolomboor, graveermachine en polijstmachine. De edele metalen als goud en zilver krijgen immers pas na het polijsten hun fraaie glans. Daarvoor tijdens de bewerking zijn het redelijk doffe edelmetalen. 
In de ruimte aangrenzend van die van Ferry raakte ik in gesprek met Judith Albers. Zij liet schilderijen zien in de maten 1.75  bij 1.50 en die forse maat had wel wat. Met overwegend grijze en rode tinten had zij voorstellingen gemaakt van het Centraal Station in Amsterdam en verder afbeeldingen van gebruiksvoorwerpen als een koffiezetapparaat, een kar met schoonmaakattributen en een fabrieksstofzuiger.
De andere collega's schilderden of .maakten artistieke kostuums of probeerden heer voorzichtig een stap te zetten in de schilderkunst. In Schagen troffen we in de oude bibliotheek aan de Mauvestraat  bekende en onbekende werken. Werk van Romee Kanis, Sem Middleton, Ad Beudeker, maar het meest verrassend was het bijzondere werk van Werner Joppe en juist hij stond niet in de catalogus Kunst in Schagen.
Heel nauwkeurig had hij laag op laag portretten geschilderd van oudere mensen met al hun plooien en lagen in de gezichten. Hij vertelde me dat dit heel nauw kwam en met elke werk enige maanden bezig was. Joppe heeft veel talent en dat zou hij verder moeten ontwikkelen. Maar dat is aan hem en hij heeft geen ambitie om er zijn beroep van te maken. Onze culturele rondgang sloten we af aan de Nes bij Galerie 28 van Irene van der Veur. Haar stier was fraai gemaakt en een wandeling door de aangrenzende tuin maakt de kunstlocatie completer
Kunstboeken: fraaie aanbieding van een boek over de Haagse School geschreven voor Ronald de Leeuw, Chr. Dumas en John Sillevis is in de aanbieding. Bieden vanaf € 25.00. Lezingen, essays, rondleidingen en adviezen j.j.jong@quicknet.nl
Geniet, leef, wees een goed medemens en laat u niet van de wijs brengen door het slechte vervelende economische klimaat. Europa eist de tol.
drs jjj artes admirans